CBL-Mariner, czyli microsoftowa dystrybucja Linuksa. Jak ją pobrać i zainstalować?

Microsoft opracował własną dystrybucję Linuksa. System CBL-Mariner jest dostępny za darmo i można go pobierać z witryny GitHub. Jak to zrobić i jak wygląda proces instalacji? Wyjaśniamy krok po kroku.

W ubiegłym tygodniu pisaliśmy, że Microsoft stworzył i wydał własną dystrybucję Linuksa – CBL Mariner. Jak przedstawiała firma, CBL-Mariner to “wewnętrzna dystrybucja Linuksa dla infrastruktury chmurowej oraz produktów i usług brzegowych firmy Microsoft”.

Pełny kod źródłowy CBL-Marinera został udostępniony w sieci, a dokładnie – na serwisie GitHub, należącym do Microsoftu. Można go pobrać i zainstalować za darmo – link dostępny jest tutaj. Nie jest to jednak system do użytku domowego. Dystrybucja ta została stworzona na wewnętrzne potrzeby Microsoftu do jeszcze lepszego zarządzania m.in. usługami chmurowymi czy też do rozwoju w jednostkach Azure oraz w sieci 5G. Przeciętnemu użytkownikowi raczej się nie przyda, lecz jeśli ktoś chce, może go zainstalować na maszynie wirtualnej. Jeden z inżynierów Linux System Group opisał cały ten proces na stronie Microsoftu.

Oferty pracy z

Co to jest CBL-Mariner?

CBL-Mariner to pełny system operacyjny Linux opracowany i wydany przez Microsofta. Jego przeznaczeniem nie jest jednak bycie kolejną dystrybucją GNU/Linuksa powszechnego zastosowania, ale ma służyć wewnętrznym celom firmy. I to właśnie Windows potrzebuje go jako podstawy dla WSL2, czyli nowego podsystemu Linux dla Windows 11 i Windows 365.

Dystrybucja zawiera mały zestaw podstawowych pakietów. Jej system kompilacji umożliwia generowanie oddzielnych .rpm na podstawie plików SPEC i kodu źródłowego. Jeśli chodzi o aktualizacje, mogą dotyczyć określonych pakietów lub całego systemu.

Wszystkie technologie i kody opracowane przez Microsoft dla CBL-Mariner są open source i zostały wydane na licencji MIT.

Jak zainstalować CBL Marinera?

Na początek pobieramy kod opublikowany w repozytorium CBL-Mariner. Zajmuje on niewiele, bo tylko 22 MB. Po pobraniu go i uzyskaniu dostępu do świeżo utworzonego katalogu, kolejnym krokiem będzie wygenerowanie obrazu ISO. Instrukcja, jak to zrobić, jest dołączona do repozytorium i prosto poprowadzi każdego do tworzenia własnych kompilacji od podstaw, zwłaszcza jeśli korzystamy z Ubuntu Linux 18.04 lub nowszego.

CBL-Mariner został pobrany, teraz trzeba przejść przez proces instalacji. W zależności od bieżącego środowiska można utworzyć kilka nowych maszyn wirtualnych i ustawić związane z nimi systemy operacyjne gości na Linux (64-bitowy) w wersji 5.x lub nowszej. Te ustawienia konfiguracyjne są odpowiednie dla środowiska laboratoryjnego vSphere. Jeśli chodzi o wymagania sprzętowe, wystarczy 16 GB pamięci na dysku twardym, 2 GB pamięci RAM i jedna jednostka vCPU. Wymagania te pozwalają na stworzenie idealnego środowiska do instalacji i testowania CBL-Marinera.

Sama instalacja CBL-Marinera trwa od 29 do 79 sekund, w zależności od tego, czy wybierzemy typ Core czy Full.

Po utworzeniu i uruchomieniu pliku lub obrazu ISO CBL-Mariner, tekstowy lub graficzny interfejs poprowadzi dalej przez kolejne etapy. Po drodze podaje się m.in. nazwę użytkownika i hasło. Jak to wygląda, zobaczyć można tutaj:

https://www.youtube.com/watch?v=EFZRoU8kq0I

Po instalacji, wrażenia użytkownika są podobne do Fedory lub Photon-OS, będących lekką dystrybucją Linuksa.

Źródło: fosslinux.com. Zdjęcie główne pochodzi z unsplash.com.